Μια διαγραφή με πολύ… μέλλον

Tου Aλεξη Παπαχελα

Ποιοι είναι οι άνθρωποι που λείπουν σήμερα από την πολιτική; Πρώτα απ’ όλα οι σοβαροί άνθρωποι. Δεύτερον, οι άνθρωποι που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να μανατζάρουν τη χώρα και να φέρουν σε πέρας δύσκολα έργα. Τρίτον, οι άνθρωποι που είναι πραγματικά κεντρώοι, δεν φοράνε ιδεολογικές παρωπίδες, αλλά αντιλαμβάνονται πως τα σλόγκαν περασμένων δεκαετιών δεν έχουν καμία θέση στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Τέταρτον, οι πολιτικοί που ξέρουν να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια το κόμμα, την επετηρίδα του και τις ισορροπίες του όταν πρόκειται να πάρουν σοβαρές αποφάσεις.

Το ΠΑΣΟΚ είχε έναν τέτοιο πολιτικό… και τον διέγραψε.

Μπορώ να καταλάβω όσους δεν χώνεψαν και δεν χωνεύουν τον Κώστα Σημίτη. Δεν είναι ο τύπος που συγκινεί τα πλήθη ή με τον οποίο θέλεις απαραίτητα να πας μαζί στα μπουζούκια. Θα έλεγε κανείς πως η γοητεία του είναι ότι σε κάνει να νιώθεις πως είναι το φάρμακο που πρέπει να καταπιείς για να γίνεις καλά. Η ιστορία θα είναι όμως πολύ πιο «καλή» μαζί του απ’ ό,τι, π.χ., με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας πήρε τον ρου της Ιστορίας και τον έστριψε με τα χέρια του εκεί που ήθελε, αλλά μαζί με τα καλά που έκανε, άφησε πίσω του ένα στρεβλό σύστημα αξιών και κοινωνικής ιεράρχησης, διέλυσε την κρατική διοίκηση και τα πανεπιστήμια. Από την ώρα που πήρε την εξουσία, δεν έκτισε πάνω σε αυτό που ορθώς γκρέμισε.

Οχι ότι ο κ. Σημίτης ήταν χωρίς πολλά και δομικά ελαττώματα. Προσωπικώς έβρισκα πάντοτε αντιπαθές ένα εσωστρεφές και αγοραφοβικό σύστημα γύρω του, που δούλευε με τους «δικούς του» και έβλεπε παντού εχθρούς. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί άφησε γύρω του τον ιστό της διαφθοράς να εξαπλωθεί, έστω και αν σε ένα βαθμό ήταν τα λύτρα που έπρεπε να πληρώσει για να έχει την ησυχία του από τους εσωκομματικούς και επιχειρηματικούς βαρώνους. Επίσης, δεν κατάλαβα γιατί έχασε την πυξίδα του κατά τη δεύτερη τετραετία, σχεδόν σαν να είχε χάσει μερικές σελίδες με στόχους από το περίφημο μπλοκάκι και να μην ήξερε τι να κάνει. Και τέλος, ποτέ δεν κατάλαβα πώς ένας τόσο έμπειρος πολιτικός κατάφερε να κακομεταχειρισθεί τόσο πολύ την υστεροφημία του, με αποκορύφωμα τη συμπεριφορά του μετά τις 16 Σεπτεμβρίου 2007.

Από εκεί και πέρα όλοι αντιλαμβάνονται ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ένα τεράστιο πρόβλημα στον κεντρώο χώρο.

Διαγράφοντας τον κ. Σημίτη, είναι αδύνατον να δει κανείς πώς θα κερδίσει ψήφους, αντιθέτως διαισθάνεται κάποιος πως ο κ. Παπανδρέου έχει επιλέξει το «μικρό και όμορφο» αλλά δικό του ΠΑΣΟΚ.

Ολοι μας διαισθανόμαστε πως το πολιτικό σκηνικό θα αλλάξει ραγδαία, καθώς όλα δείχνουν ότι στις επόμενες εκλογές η κυβέρνηση συνεργασίας θα είναι μονόδρομος.

Γιατί, όσο και να βολεύει βραχυπρόθεσμα την κυβέρνηση η έλλειψη αντίπαλου δέους, από κάποιο σημείο και μετά αρχίζει να δηλητηριάζει το πολιτικό σκηνικό και να τραβάει τους πάντες προς τα κάτω.

Και επειδή η φύση απεχθάνεται το κενό, είναι φυσικό να περιμένουμε να γεννηθούν νέες ιδέες, νέα σχήματα και κάποια ώρα νέοι ηγέτες.

Το ζητούμενο, τουλάχιστον για την Κεντροαριστερά, δεν είναι να διεκδικήσει την εξουσία χωρίς τον Σημίτη, αλλά πώς θα βρει τον Σημίτη συν τον σοβαρό, κεντρώο, ικανό και χωρίς εξαρτήσεις ηγέτη, που θα τολμήσει εκεί που δείλιασε ή έκανε πίσω ο πρώην πρωθυπουργός.